METİNLERARASILIK BAĞLAMINDA HİLMİ YAVUZ’UN “USANDIK” ADLI ŞİİRİNİN İNCELENMESİ
(ANALYSIS OF HİLMİ YAVUZ’S POEM “USANDIK” IN THE CONTEXT OF INTERTEXTUALITY
)
|
Author
|
:
Dr. Arzu Yıldırım
|
|
|
Type |
:
Copyright
|
|
Printing Year |
:
2021
|
|
Number |
:
24
|
|
Page |
:
120-127
|
Özet
Modern Türk şiirinde gelenekten yararlanma biçimlerinin, şaire göre farklılık gösterse de, şiirin ifade imkanlarını zenginleştirdiği bir gerçektir. Modern şiirin gelenekle kurduğu ilişkinin, bir yönüyle geçmişi şimdide bulmak ve zamanın ötesine geçmek amacı taşıdığı söylenebilir. Gelenekten yararlanma usullerinden biri olan “metinlerarasılık” kuramı, eski metinleri yeni ve farklı bir bakışla okuma girişimidir. Bu kuram, bir metnin tek başına var olmadığını ve çok seslilik özelliğine sahip olduğunu gösterir. Şiirlerinde gelenekten izler taşıyan modern Türk şiirinin önemli şairlerinden biri de Hilmi Yavuz’dur. Yavuz’un şiirlerine “metinlerarasılık” bağlamında yaklaşmak, şairin metninin başka metinlerle çeşitli yollarla kurulan ilişkisini ortaya koymak bakımından önemlidir. Bu çalışmada, Hilmi Yavuz’un, “usandık” adlı şiirinde, 17. yüzyılda yaşamış bir Dîvân şairi olan Nâbî’nin “usandık” redifli gazelini yeniden okuyarak kendi metninde nasıl yeniden konumlandırdığı ve Dîvân şiiri geleneğinden nasıl yararlandığı üzerinde durulmuştur. Dîvân şiirini estetik bir ölçü olarak bilinçli bir şekilde şiirinde kullanan Yavuz’un geçmişten kuvvet alarak şiirine yeni bir açılım getirdiği açık bir şekilde görülmüştür.
Anahtar Kelimeler
Hilmi Yavuz, metinlerarasılık, Nâbî, Dîvân şiiri
Abstract
It is a fact that the ways of benefiting from the tradition in modern Turkish poetry enrich the expression possibilities of poetry, although they differ according to the poet. It can be said that the relationship of modern poetry with tradition aims to find the past in the present and to go beyond the time. “Intertextuality” theory, which is one of the methods of benefiting from the tradition, is an attempt to read old texts with a new and different perspective. This theory shows that a text does not exist by itself and is polyphonic. Hilmi Yavuz is one of the important poets of modern Turkish poetry, who carries the traces of tradition in his poems. Approaching Yavuz’s poems in the context of “intertextuality” is important in revealing the relationship of the poet’s text with other texts in various ways. In this study, it is examined how Hilmi Yavuz, in his poem “usandık”, reread and repositioned the ghazel with the “usandık” redif of Nâbî, a 17th century Dîvân poet, in his text, and how he benefited from the tradition of Dîvân poetry. It is clearly seen that Yavuz, who consciously uses Dîvân poetry as an aesthetic measure in his poetry, brought a new perspective to his poetry by taking strength from the past.
Keywords
Hilmi Yavuz, intertextuality, Nâbî, Dîvân poetry
