AYFER TUNÇ'UN HİKÂYELERİNDE TOPLUMSAL ELEŞTİRİ UNSURU OLARAK İRONİ, ABSÜRT, TRAJİKOMİK
(IN AYFER TUNÇ'S STORIES IRONY, ABSURD, TRAGICOMIC AS AN ELEMENT OF SOCIAL CRITISISM
)
|
Author
|
:
Hürdünya Şahan
|
|
|
Type |
:
Copyright
|
|
Printing Year |
:
2019
|
|
Number |
:
19
|
|
Page |
:
333-356
|
Özet
Ayfer Tunç, Çağdaş Türk edebiyatının hem roman hem de hikâye türünde eserler veren yazarlarındandır. Edebiyat hayatına 1989’da yayımlanan Saklı adlı hikâye kitabıyla giren Tunç’un Mağara Arkadaşları (1996), Aziz Bey Hadisesi (2000), Taş Kâğıt Makas (2003), Evvelotel-Saklı (2006), Kırmızı Azap (2014) adlı hikâye kitapları yayımlanmıştır. Ayfer Tunç’un hikâyelerinde bir anlatım biçimi olarak ironi, absürt ve trajikomik önemli bir yer tutar. Yazar bu yöntemle metnin arka planında eleştirel bakışı, toplumsal eleştiriyi verir. Bu eleştiri genellikle kadın-erkek ilişkileri, aile içi iletişim/iletişimsizlik, bireyin toplumla ilişkisi ya da toplumsal yapı üzerinden verilir. Çalışmada mizahın unsurlarından başta ironinin olmak üzere absürt ve trajikomiğin Tunç’un hikâyelerinde nasıl kullanıldığı, neye hizmet ettiği, biçim ve içeriğe etkisi incelenerek yazarın bu bağlamda Türk hikâyeciliğindeki yeri tespit edilmeye çalışılacaktır.
Anahtar Kelimeler
ironi, hikâye, Ayfer Tunç, mizah, toplumsal eleştiri
Abstract
Ayfer Tunç is one of the authors of contemporary Turkish literature who produces both novels and stories. Starting her literature career with the story book of "Saklı" published in 1989, Tunç's story books which are namely as stories Mağara Arkadaşları (1996), Aziz Bey Hadisesi (2000), Taş Kâğıt Makas (2006), Evvelotel/Saklı (2006), Kırmızı Azap (2014) were also published. As a form of a lecture irony, absurd and tragicomic hold an important place in Ayfer Tunç's stories. Author with this method gives the critical view and social criticism from background of text. This criticism is usually given via male/female relationships, family communication/miscommunication, relationship between individual and society and social structure. Within the scope of the study, it will be tried to figure out how absurd and tragicomic and namely irony all of which are the elements of humour are used in the stories written by Tunç and to which purpose they serve and what is the importance of the author in terms of Turkish story writing by means of reviewing their effect on the style and content.
Keywords
irony, story, Ayfer Tunç, humour, social critisism
