Özet
FERİT EDGÜ'NÜN "DÖNÜŞ" HİKÂYELERİNDE VAROLUŞÇULUK İZLERİ
Ferit Edgü, 1950 kuşağının önemli isimlerinden biri olarak edebiyat ortamında birçok türde eser kaleme almıştır. 1950 kuşağı sanatçılarının eserlerinde görülen karamsarlık, dünyaya yabancılaşan, hayata tutunmada sıkıntılı ve varoluşsal kaygıları olan hikâye kişileri Edgü’nün eserlerinde de görülmektedir. Edgü’nün özellikle Bozgun (1962) ve Bir Gemide (1978) hikâye kitaplarında yer alan “Dönüş” hikayelerindeki kişilerin dünyası da varoluşsal kaygılar yaşayan ve zaman zaman kendi iç dünyalarında geçmiş-şimdi-gelecek üçgeninde çıkmazlara giren kişilerdir. Bununla birlikte her iki “Dönüş” hikâyesinin ortak noktası adada geçmesidir. Ada, her iki hikâyede bir kaçış mekânı olarak düşünülmektedir. Diğer yandan ada, bazen hikâye kişileri için sığınılacak ve toplumdan uzaklaşma için bir mekân olarak görülürken, bazen de sıradan ve tekdüze bir yaşamın içinde varoluşsal kaygıları yaşayan hikâye kişilerinin yaşadığı bir mekân olarak yer alır.
Bu çalışmada Ferit Edgü’nün hikâyeciliği üzerinde durularak, Dönüş hikâyelerinde varoluşsal kaygıların hikâye kişileri üzerinden nasıl ele alındığı incelenecektir.
Anahtar Kelimeler
Ferit Edgü, Bozgun, Bir Gemide, “Dönüş”, Türk hikâyeciliği, Varoluşçuluk.